اشعار

وقتش رسیده یک نظری هم به ما کنی            مـا را کـبــوتـر حــرم ســامــرا کـنـی
درهم بخـر، نگـاه نکن که چه میخری            رسوا شوم اگر که بخواهی سـوا کنی

محکـم حصار عـشق شما را گرفـته‌ام            دل شـور مـیـزنـد کـه مـبـادا رها کنی
درمانـمان بکن به همان شیـوۀ خودت            درمان شویم اگر به خودت مبتلا کنی
ای دست به خیرِ طایفۀ دست به خیرها            آقا نـمی‌شود سفـری دست و پـا کـنی؟
عـمری نشسته‌ام به صف عاشقـان تو            وقتش رسیده وقت کنی رو به ما کنی

آقـا قـلـم بـه دسـت گـرفــتـم بـرای تـو
من راضیم فـقـط به خـدا با رضای تو

بـالاسـت تـا ابـد بـه خـدا پـرچـم شـمـا            جـانـم فــدای جـان شـمـا، خـاتـم شـمـا
تو لطف می‌کـنی که مرا راه می‌دهی            ای بـچـه‌هـای فـاطـمـه بـازهم دم شما
از تو به ما زیـاد رسیـده ست یا نـقـی            چـیـزی کـم از زیـاد نـدارد کـم شـمــا
دل را بـرای پـا قـدمت سـاخـتـم بـبـین            بر سر درش نوشته شده مقـدم شما…
من را ز راه عشق خودت تا خـدا ببر            جبـریـیـل هم رود ره پـیـچ و خـم شما
از تربت تو ریخته در خـاک من خـدا            این فـخـر مـن شـده که شـدم آدم شـمـا
یک دم اگر که بغض کنی گریه میکنم            جـانـم بگـیـر تـا که نـبـیـنـم غـم شـمـا

آقا شنـیـده‌ام که کسی حـرمتت نداشت
رحمی به سن و سال تو و غربتت نداشت

چون شمع نیمه جان شده سوسو گرفته‌ای            با آه و غربت و غم خود خو گرفته‌ای
لاغر شدی، خـمیده شدی، آب رفته‌ای            از پـا فـتـاده دست به زانـو گرفـتـه‌ای
این ارث فاطمه ست به حسن تکیه داده‌ای            در حجره رفته‌ای کمک از او گرفته‌ای
تا تشنه می‌شوی…صدا میزنی: حسین            در حجره‌ات چو کشتیِ پهلو گرفته‌ای
خواهـی حسن نبـیـندت و گریه کم کند            این هست علـتش که اگر رو گرفته‌ای

همچون حسین فاطمه دور از وطن شدی
همچون حسین فاطمه، امّا کـفـن شدی

همچون حسین فاطمه امّا سرت نرفت            در زیر تیغ کـند عـدو حنجرت نرفت
بالا سرت ز حال، دگر مـادرت نرفت            با جمعی از اراذل مست خواهرت نرفت
با دست های بسته شده همسرت نرفت            در زیر نعـل مرکبشان پیکـرت نرفت
در گـوشۀ خـرابه ولی دخـترت نرفت            در طشت زر و یا به سر نی؛ سرت نرفت

این‌ها کنار، دست شما سالم است هنوز
دستت برای غـارت انگـشترت نرفت

قصد کردم بنویسم کـمی از نـور خـدا            کمی از ساحتِ قـدسـی عـزیـزُالزّهـرا

قصد کردم ببرم نام «عـلی» بر لب ها            بخدا دست من از دامن تو نیست جـدا

 السّلام حضرت هادی، به فـدای سرتان

الـسّلام ای کـرمت شامـل این نـوکـرتان

هـمـۀ ایـل و تـبــارم بـه در خـانـۀ تـو            سـال‌ها لحـظـه شـمارم به درِ خانۀ تو

حاجـت غـیـر نـدارم، به درِ خـانـۀ تو            مثـل یک ابر بـهـارم، به درِ خـانـۀ تو

گریه‌ام از سر بی‌طاقـتی و بی‌تابی است

دوری از مرقدتان باعث این بی‌خوابی است

بخدا در دل ما حسرتِ یک سامره است            از لج منکرتان، دست، چو مشتی گره است

دیدن صحن و سرایت به سرم خاطره است            بخدا حاجت من یک ورق تذکره است

حرمت باغ بهشت است و قدمگاه رسول

خانه‌ات، سفرۀ سبزی است به درگاه رسول

بنـویـسید مرا نـوکـر هـادی ز ازل…            بردن نام بزرگـش به لبم همچو عـسل

کرمش رنگ مضامین عظیم است و غزل            حبّ او در دل دیـوانۀ ما “خَیرُالعَـمَل”

کمی از غـربت او را تو اگر گوش کنی

میـروی تا همه را جـمله سیه پـوش کنی

دلـتـان رحـم بیاید، بخـدا بی‌تـاب است            چند روزی است، که در حجرۀ خود بی‌خواب است

لبِ او خشک شده، فکر دو قطره آب است            دست بر سینه فقط یادِ لب ارباب است

سیـنه‌اش تنگ شد از شدت آن زهـر جـفا

مجـتـبی گـونه و با درد رود سمـت خـدا

دهـم امـامِ غـریبی که جود کارش بود            زمین سامـره امـروز بی قـرارش بود

اگرچه آخرِ عمری غـریب و تنهـا شد            ولـی دقـایـق آخـر پـسـر کـنـارش بود

مـلائـکه همه پـوشیـده‌اند رخـت عـزا            برون ز هُجره اجل هم در انتظارش بود

نبود مـانـدنِ در کـاروان سرا، جایـش            کسی که عالم هستی در اختیارش بود

شکست حُـرمتِ او را ستـمگری ظالم            به مجلسی که فقط آه، غم گسارش بود

امـامِ طـاهـرِ ما را تـعـارفِ مِـیْ کـرد            همان کسی که نجاسات، زهرِمارش بود

سه بار دشمنِ دون حمله کرد بر قتلش            پیـمبر آمد و اینجا خلاصه یـارش بود

ولی حسین خودش بود و نیزه و شمشیر            که خواهرش نگران بود و داغدارش بود

رسید شمر و سرش را برید و بر نی زد            همان دقیقه که ارباب، احتضارش بود

برق نگاهت ریگ صحرا را طلا کرد            شب را به نور صبحگـاهان آشنا کرد

قـبـل تـو شهـر غـصه و غـم بـود امـا            حُسن وجـودت سامـرا را سامـرا کرد

گرچه مسیحا زنـده کرده یک نفـر را            لطف تو بر جمع غلامان،جان عطا کرد

با جـامعه کـار عصا کردی و مـوسی            ذکـر دعـایت، جـامـعـه را با خـدا کرد

همچـون نشا بودیم، لـطف گـریه هات            ما را درخت سـرو ایـمان و حـیا کرد

سـنگـیـنی دل‌های ما بـی مشتـری بود            احـسان تو جـنـس بـدل را کـیـمیا کرد

برگ خـزان گردیده از مـرکب فـتادند            اوج شکـوهت دشمـنت را مبـتـلا کرد

بــاد از نـشـان پـلـکـهـایـت تـا وزیــده            راز مـگـوی پـرده‌هـا را بر مـلا کرد

عـیّـاش را اشعـار تو بر سجـده افکـند            شیطان انـسی را کـمی هم باخـدا کرد

اشک دو چشمانت روان شد آن دمی که            دشمـن مـزار کـربـلا را بـی بـنـا کـرد

تبعید و غربت، بی‌کسی، ارثـیه ات شد            کاری که دشمن با رضا و مجتبی کرد

رسـم جگـر آتش زدن را بـاب کـردند            هر کار کرده با جگـر زهـر جـفا کرد

عـالـم بـمـیرد چـونکه تـنهـا بـودی آقا            اصلا غـریـبی تو مـا را در عـزا کرد

شعـر رثـای صیـمـری بایـد بخـوانـیـم            از داغ تو اینگـونه ابـیاتـش صدا کرد

 »بار عزای تو چو زلزال است آقا »            باید از این غصه برایت جان فدا کرد

ای دهـمـیـن اخـتـر بـرج هُـدا            از تو هـدایت شـده خـلـق خـدا

نـام تـو نـام عــلـی مـرتـضـی            کـنـیـۀ زیـبـای تـو ابن الـرّضا

دسـتـه گـل فــاطـمـۀ اطـهـری            گوهـر نُه یَم، یـم دو گـوهـری

بحر به موج کرمت یک حباب            ذرّه‌ای از مهـر رخـت آفـتـاب

سامـره با تربت پاکـت بهـشت            جنّت و زیباییِ آن بی‌تو زشت

چرخ کهن پیش تو جِرمی صغیر            صد متوکّل به حضورت حقیر

جود تو چون لطف خدا متّصل            خــاک درت آبــروی اهـل دل

وادی ایـــمـــن، دل آرام تــــو            شـیـر درنـده بـه قـفـس رام تو

آیــــنـــۀ احـــمـــدی و داوری            نجـل جـواد و پـدر عـسکـری

مـروه صفا یافـتـه از روی تو            کعـبـه نـشانی بُـوَد از کوی تو

از تو بود بگوش جـان سامعه            از تـو بـود زیــارت جـامـعــه

سزد سر از عرش بر آریم ما            کـز تو چنـین جامعـه داریم ما

جامعـه نه، بـلکه روایات نور            صفحه به صفحه همه آیات نور

جـامـعـه یعـنی آیت مـحـکـمـه            دائـــرة الـــمـعــارف ائـــمّـــه

جـامـعـه انــوار هـدایـت بُــوَد            جـامعـه خـورشیـد ولایت بـوَد

گـفت چـنین راوی نیکـو سیـر            حکـایـتی ز آن شـه والا گهـر

که دیدم از فـتنه این روزگـار            گشت به مرکب متوکّـل سوار

گفت که خَلق از پی اجـلال او            پــیــاده آیــنــد بــه دنــبــال او

بود در آن عـرصه میان هـمه            پـای پــیــاده پـســر فــاطــمــه

هم قطرات عرقـش بر جـبـین            هم به لبـش ذکـر خـدای مبـین

سوخته از آتش غیرت چو شمع            حرمت او شکسته در بین جمع

دیده چو بر ماه رخـش دوخـتم            اشگ فشان ز آتش غم سوختم

گفـتـمـش ای آیت حقّ الـیقـیـن            از مـتـوکّـل چه توّقـع جز این

زین عمل زشت خود این زشت خو            بوده جسارت به تو مقصود او

گفت به پـاسـخ پـسـر فـاطـمـه            نیست مرا از این سـتم واهـمه

من به مقام و رتبه و جـاه، کم            از بـچـۀ نــاقــۀ صـالـح نِــیَــم

ناخـن من به محـضر ذات هو            نیست کم از ناقـه و فـرزند او

یعنی عـمـر ظلم پایـنـده نیست            بیشتر از سه روز او زنده نیست

بعد سه شب از دم شمشیر تیز            شد مـتـوکّـل بدنـش ریـز ریـز

از پـس او مـعـتـمــد نــابـکـار            گشت چو بر گُردۀ امّت سوار

داد جــفـا و سـتـم و قـهــر داد            تا پـسـر فـاطـمـه را زهـر داد

آن همه سر تا به قدم جان پاک            لاله صفت شد جگرش چاک چاک

سوخت از این غم دل اهل ولا            سـامـره شد در غـم او کـربـلا

میثم اگر وصف غمش می‌کند            اشک نـثـار حـرمـش می‌کـنـد

در مکـتـب عـشق اوسـتادی هـادی            ریـحـانـۀ حـضـرت جـوادی هـادی

چون نام تو خـار چـشم دشمن باشد            گـویـیـم جهـان فـدات هـادی هـادی

*********************

بر لشکر کـفر چـیره‌ات باید خواند            خورشید به شام تیره‌ات باید خواند

درس ادب و ولایـت و تـــقـــوا را            در جـامـعـه کـبـیـره‌ات بـاید خـواند

*********************

بـر پـایـه اصـول را بـنـا بـایـد کرد            بـر هــادی راه اقــتــدا بـایــد کــرد

پیش از نجف و قـدم به وادی غدیر            تعـظیـم به سـوی سـامـرا بـاید کرد

دل شـده دیـوانـۀ روی فـریـبـای نـقـی            شد منوّر قـلب ما از نـور سیمای نقی

بس که زیبا خلق کرده کِلک قدرت، نقش او            دیـدۀ گـیـتـی بود محـو تـمـاشـای نـقی

در درستی و صفا و پاکی و علم و عمل            کس نبیند در جهان ثانی و همتای نقی

نام او باشد عـلی و باب او باشد جواد            زین سبب گردیده دل مجنون و شیدای نقی

جـدّ او بـاشد محـمّـد جـدۀ او فـاطـمـه            چون بود نام عـلـی نـام دل آرای نـقی

بعد باب تاجـدارش از پی ترویج دین            مسند دین پروری گردیده مـأوای نقی

از صفات پاک او گویم برایت شمه‌ای            تا شوی آگه ز علم و زهد و تقوای نقی

علم عالم را کلید و سرِّ هستی را محیط            هست گـفـتار خـدا گفـتـار شیوای نقی

بود دریای حقیقت ز آن سبب احکام پوچ            محو شد چون قطره‌ای در قعر دریای نقی

حق به قرآن می‌کند توصیف وصف او دگر            حاجتی نبود به وصف و مدح گویایی نقی

می‌کـنـد ژولیده مـدّاحی آل مـصطـفی            تا ببخشد جُـرم او را ذات یکـتای نقی

جان، مرغ خوش الحان علیّ بن محمّد            دل طـایـر ایـوان عــلـیّ بـن مـحـمّـد

هـسـتی یَـم احـسـان عـلـیّ بن محـمّد            جان هـمـه قـربـان عـلـیّ بن محـمّـد

لب گـشته ثـنـا خـوان علیّ بن محمّد

دست من و دامـان عـلـیّ بن محـمّـد

چارم علی، از سه علی باد سلامش            روح سخـن چـار محـمّد به پـیـامش

جاه حسنین است نمایان ز مـقـامش            جدّ موسیِ جعفر بُوَد و فاطمه مامش

خیزد همه دم عطر نبوّت زکلامش

دانـش گُـل بـسـتـان عـلـیّ بن محـمّد

بحری که عطایش گهر ناب ولایت            مهری که فروغش همه انوار هدایت

ابری کـه در اوج زنـد بحر عـنـایت            نوری که چو انوار حقش نیست نهایت

هادی به کتاب و به حدیث و به روایت

حقّ محـور و میـزان علیّ بن محمّد

تا مِهـر بر افـروزد و تا ابـر بـبارد            تا مه دل شب گردد و اختر بشمارد

تا نخل شود سبز و گل سرخ بر آرد            تا دست قضا امر قـدر را بـنـگـارد

در منطق قـرآن و نـبی فـرق ندارد

حکـم حـقّ و فـرمان عـلیّ بن محمّد

نطقش همه توحید و بیانش همه تنزیل            ایمان به تولاّی وجودش شده تکمیل

نامش همه بُردند به تعظیم و به تجلیل            محصول کمال از کلماتش شده تحصیل

آیـات خـداونـد تـعـالی شـده تـأویـل

از نـطـق دُر افـشـان علیّ بن محـمّد

تا خاک دهد سبزه و تا گُل دمد از گِل            او راست ولایت به حـریم حَـرم دل

با آنکه بود درک غمش بر همه مشکل            نوراست به هر وادی و هر منزل و محفل

کو شوکت مأمونی چون شد متوکّل

خـلـق اند ثـنـا خـوان عـلـیّ بن محـمّد

او مـاه فـروزنـده و سـادات سـتـاره            از سامره دارد به همه خـلق نظاره

وصفش نتوان کرد به اعداد شماره            ما راست سر طاعت و او راست اشاره

از اوست اگر «جامعه» خوانیم هماره

ای جـامـعـه قـربـان عـلیّ بن محـمّد

افـسوس که دادند ز بـیـداد عـذابـش            چون شمع، فلک کرد به هر حادثه آبش

بُردند ز بـیـداد سوی بـزم شـرابـش            از دیده روان شد به گل چهره گلابش

فـریـاد که کُـشـتـند در ایّـام شبـابش

پَر زد به جـنان جـان علیّ بن محمّد

او را که وجـود آمده تـسـلـیـم اراده            دشمن به دل خسته بسی زخم نهاده

بُـردنـد به دنـبـال عــدو پـای پـیـاده            پیـش متـوکّـل به روی پـای سـتـاده

این ذکر حقش بر لب و آن مست زباده

وای از دل سـوزان عـلـیّ بن محـمّد

دادِ متوکّل که چه‌ها کرد چه‌ها کرد            پیوسته جفا کرد، جفا کرد، جفا کرد

سر از تن سادات جدا کرد، جدا کرد            نه شرم ز احمد، نه ز دادار حیا کرد

بر حضرت صدّیقه جسارت به خطا کرد

در پـیـش دو چـشـمان عـلیّ بن محمّد

افتاد خزان در چمن حضرت هادی            خون شد جگر و سوخت تن حضرت هادی

شد بی‌کس و تنها حسنِ حضرت هادی            در سامره شد دفن تن حضرت هادی

خاموش به لب شد سخن حضرت هادی

«میثم» شده گـریـان علیّ بن محـمّد

در دلِ وحی سخن از تب و تاب است هنوز           قاب قوسین به چشمان تو قاب است هنوز

وصفِ قدّوس همان آیۀ وحیٌ یوحی است           لطف روح القُدس آئینۀ ناب است هنوز

آنچه در نور نبـینند، دل از خاک تو دید           ورنه این غمزده محکوم حجاب است هنوز

شبِ معراج دل و وصلِ تو انکار نداشت           هرکه منکر شود انگار بخواب است هنوز

زیر بال و پر تو مسکن اهل هنر است           هـنـر مـتّـقـیـان فـاتـح بـاب است هـنوز

بـی چـراغِ ره تـو عـلـم هـدایـت نـشـود           طالب معرفتت مست شراب است هنوز

بی عـطای تو به کس آب ولایت ندهـند           جگـر گـمـشـدگان تـشنۀ آب است هنوز

چـشـمۀ آب بقا جـز مِیِ ارشـادی نیست

بادۀ عشق به جز معـرفـة الهادی نیست

وصفَت ای هادیِ دین گرچه مهیّا نشود           سائـلت خـسته از این دست تـمنّـا نشود

عـارفَـت آرزوی جـنّـت الاعـلا نـکـنـد           بهـتـر از خـاک رهت جنّت مـأوا نشود

هنرِ درک حضور تو بهشتی است برین           لـیک دیـدار شما خـتـم به ایـنجا نـشـود

شیعه آن است که بی‌هیچ کم و بیش به عمر           قـدمی پیش و پس از راه تو مولا نشود

خُلق تو خُلق عظیم است به احمد سوگند           عـاشـق از خُلق عـظـیم تو مـبـرّا نشود

گـفتن مدحِ تو تنها به سخـنـرانی نیست           بی تـأسّـی به تو این بـاده مُـصفّـا نشود

لطفِ لبخـنـدِ تُـرا بر همه عـالـم نـدهـیم           لیک لَعـلَـت متـبـسّـم بـشود یـا نـشـود!؟

دارم امّید که جز مهر تو امدادی نیست

بادۀ عشق به جز معـرفـة الهادی نیست

حـجّـتِ روشـنِ حــق آیـت دادار تـویـی           معـدن رحمت و گـنجـیـنۀ اسـرار تویی

صاحب عِلم و عَلم، لوح و قلم، حلم و کَرَم           مهـبـط وحیِ خـدا شاخص ابـرار تویی

تو علـیّی تو امینی تو رضیّی تو وصی           مکـتـب فـاطـمه را گـرم نـگهـدار تویی

تو قیامی تو قعودی تو سلامی تو سجود           قـبلـۀ کعـبه و قـدس و حَـرمِ یـار تـویی

هـل اَتی سورۀ تو آیـه‌ای از تـطهـیـری           شاخه‌ای از شجر عصمة الاطهار تویی

من نگـویم تو خـدایـی مَـثَـلُ الاعـلایـی           عَـبـدُهُ الـمنـتخـبی قـائـدُ الانـصار تویی

سحرِ نیـمۀ ذیـحجّه نَه، هر صبح کـمال           معـنـیِ کـامـلـۀ مـشـرق الانـوار تـویـی

جز تولّای تو وجد و شعف و شادی نیست

بادۀ عشق به جز معـرفـة الهادی نیست

هادیا بنـدگی‌اَت بهـر خـدا کار من است           همۀ زندگی‌اَت الگـوی رفـتار من است

ای پـنـاه دل غـمـبـار هـمه غـمـگـیـنـان           در پناه دل تو این دل غـمـبار من است

هیچکس از سر کوی تو نگـردد نـومید           بسته بر زُلف تو این قلب گرفتار من است

دشمنان معـتـرفِ نـیـکیِ رفـتـار تـوأنـد           کِی شبیه تو و رفتار تو رفتار من است

مثَل دوستی‌اَت [۱]عبدالعظیم الحسنی است           من نه آنم که تو تقریر کنی یار من است

اِبنِ سَکّیت[۲] فـداییِ تو شد امّا من ...           امتحـان دادنِ من منکـرِ ایـثار من است

امر امرِ تو و دل بـنـدۀ تـسلـیم شماست           یک اشاره بکنی دست تو افسار من است

بی گـواهـیِّ شما نـقـطۀ ایـجـادی نیست

بادۀ عشق به جز معـرفـة الهادی نیست

این تو بودی که مرا کرب و بلایی کردی           به خـدا زنـدگی‌ام را تو خـدایـی کـردی

تو خـمـاریِّ مـرا دیـدی و دادی جـامـم           در دلـم از مِی خود جـام بـلایـم کـردی

گر گـداییِ تو و سامـره شد قـسمت من           این تو بودی که مرا خوب ندایی کردی

چون مرا در بغلِ خویش گرفتی مُحکم           گفتی ای دوست! تو آهنگ جدایی کردی

ساقیِ خُـمِّ غـدیـرم تویی ای باب غـدیر           عـقـده‌ام را به عـلی بـاز گـشایی کردی

به مـحـرّم تو هـدایـت بـکـنـی دل‌هـا را           تو سوی روضه مـرا راهـنمایی کردی

چون تو تا کرب و بلا خیمه امدادی نیست

بادۀ عشق به جز معـرفـة الهادی نیست

ما بـنـده‌ایـم و غـیر تو مـولا نـداریم            در هر دو دنـیا جـز شـما آقا نـداریم

تنها پُل ما تا خـدا هـستید و جز این            راهـی دگـر تـا عــالـم بـالا نـداریـم

وقتی دعای جامعه خوانـدیم دیـدیـم            بـهـتـر از این آئـیـنـۀ تـقـوا نـداریـم

هر کـس تولای تو را در دل ندارد            کاری به کار او در این دنیا نداریم

هر چـند ما مـدح تو را گـفـتـیم، امّا            ما قـطـره‌ایـم و راه بر دریـا نداریم

گر دیگران صد آرزو در سینه دارند            مـا آرزویـی غـیـر سـامـرّا نـداریـم

امروز دل را خـانۀ مِهـر تو کردیم            در سیـنـۀ خود غـصۀ فـردا نـداریم

گر دامن خود را ز دست ما نگیری            بـیمی به دل از روز وانفـسا نداریم

بـزم شـراب و آیۀ تطهـیـر ای وای            در دل از این اندوه جز غوغا نداریم

از شـعـلـۀ داغ شـمـا آتش گـرفـتـیـم            پروانه سان از سوختن پروا نداریم

جز اشک بر فرزند زهرا چون وفائی            چیزی برای عرضه بر زهرا نداریم

گفت:« سُرِّ مَن رَای» ترجمان «سامرا»ست           من ولی دلم گرفت... این حرم چه آشناست

چون نجف شکوهمند؛ چون مدینه، راز دار           داستـان آن ولـی داستـان کـربـلاست ...

مـاهِ تـا ابــد تــمـام! الـســلام یــا امــام!           ذکر ما علی الدّوام، گریه‌های بی‌صداست

آنچه بر زبان ماست، نام مهربان توست           آنچه بر زبان توست، اسم اعظم خداست

از زمـان کـودکی، در پـی‌ات دویـده‌ایم           از همه شنـیـده‌ایم، گـرد راه تو شفـاست

باغ هایی از بهشت، گوشۀ عبای توست           این عبای مصطفی، این عبای مرتضی ست

مجلس شراب را چشم تو به هم زده ست           چـشم تو هـنوز هم، مـستیِ مـدام مـاست

مـا شهـید می‌شـویم، روسـفـید می‌شـویم           روزگار، بی‌وفا... عاشق تو با وفاست

ای هـدایت نـجـیـب! آسـمـانـی غـریب!           مضطریم و منتظر، یادگار تو کجاست؟

امشب از جام ولایت سر خوشم            از دل و جان باده را سر می‌کشم

مـیـکـده دارد هـوای دیـگـری            در طرب آورده می را ساغری

هر طرف آید ندای نوش نوش            می‌رسد از عـالـم بالا سروش

مُلک ایمان را چراغـانی کنید            سینه ها را جمله جوشانی کـنید

از سمانه شد عیان روی نگار            کـز رُخش آمد به دنیا نو بهار

مه خجـل از طلعت زیـبای او            جـمع مـسـتان والـه میـنـای او

در سرای فـاطـمه گـل باز شد            گـوئـیـا بـار دگـر اعـجـاز شـد

دیـده بگـشوده به عـالم نوگـلی            که بود نور دو چـشمان عـلـی

تهـنـیـت آیــد ز سـوی کـبـریـا            در حـریـم خـانـۀ ابـن الـرضـا

او بود چـشم و چـراغ فـاطـمه            دردها سازد بگـردون خـاتـمه

زینت عرش است و ارکان وجود            مـهــرۀ زیـبــای خــلاق ودود

بـاز یـاران وا گـل شـادی شده            سـالــروز مــولـد هــادی شـده

عاشقان احساس مستی می‌کنند            خاک پایـش کل هستی می‌کنند

می‌زند خنده به مستان روزگار            می‌سراید نغمه از شادی هزار

نـوبـهـاران با دلـی افـروخـتـه            بر تن گـل جـامـۀ گـل دوخـتـه

در جنان زهرای اطهر لب گشاد            کـامـده دنـیـا گــل بــاغ جــواد

مُهجت قـلب عـلی مرتضاست            نور چشمان علی موسی الرضاست

ساقی امشب بسته با پیمانه پیمانی دگر           سفره رنگین کرده بهر تازه مهمانی دگر

باغبان را گو بپاشد بذر شادی در زمین           تا بـبارد ابـر رحـمت باز بـارانـی دگر

باید آدم درجنان امشب گـل افشانی کند           تا به تخت گـل نشیـند جان جانانی دگر

تا نـترسد نـوح پـیغـمـبر ز طـوفـان بلا           رحمت حق کرده برپا باز طوفانی دگر

آتش نمرودیان خاموش گردید و خـلـیل           تکیه گاهش تخت گل شد در گلستانی دگر

شهر یثرب سینۀ سینا شده کز لطف حق           زد قدم دراین جهان موسی ابن عمرانی دگر

گر مسیحا مُرده را ز انفاس گرمش زنده کرد           جـسم او را داده میـلاد نـقی جانی دگر

بر جواد ابن رضا حق داده از دریای جود           گـوهـر ارزنـده و دُرّ درخـشـانـی دگـر

خیزران باید زند گلبوسه بر روی عروس           کز شرف آورده بهر دین نگهبانی دگر

فاطمه در باغ جنت بزم شادی چیده است           چون که دیده نهمین گل را به دامانی دگر

ازشب ظلمانی و تاریکی ره غم مخور           زآنکه آید بعد شب صبح درخشانی دگر

خاتم پیغـمـبران تبریک گـوید بر عـلـی           چون عـلـی را آمده مـاه فـروزانی دگر

زد قدم در مُلک هستی حافظ صلح حسن           تا دهد با صبر خود درصحنه جولانی دگر

نهضت خونین عاشورا و پیکار حسین           یافـته، از این پسر گـرمی میـدانی دگر

محور بحر عـبـودیّت چو زین العـابدین           داده بر محراب طاعت عشق و ایمانی دگر

گوهری را داده بر ما مکتب بحرالعلوم           تا نـگـردد جـاگـزین عـلـم نـادانی دگـر

فارغ التحصیلی ازدانشگه فقه و اصول           آمده بر ما دهـد سـرخـط عـرفـانی دگر

همچنان موسی ابن جعفر درمقام بندگی           آمده با خـط انـسان سـاز انـسـانی دگـر

تا نمانـد در جهـان خـالی سریر ارتضا           آمده همچون رضا در دهر سلطانی دگر

چون جواد آمده به دنیا منبع جود وسخا           کز علوّش گشته رنگین خوان احسانی دگر

از ولای هادی دین شاعر « ژولیده» را           حق نـموده شامـل لطف فـراوانی دگـر

الـبـشارت که دهـم حـجّـت سـبـحـان آمد          شـافـع هـر دو سـرا، رهـبـر ایـمـان آمـد

سـرورعــالـمـیـان، مـحـور امـکـان آمـد          که جهان از رخ وی، روضۀ رضوان آمد

پـرتو مهـر رخـش، تا به زمین پـیدا شد

دسته‌های ملک از عـرش برین پـیدا شد

رهبر عالمیان آنکه جهان را سبب است          تحت فرمان وی، افواج ملک با ادب است

طیّب و طاهر و هادیّ و نقی‌اش لقب است          خسرو ملک عجم قائد قـوم عـرب است

شرع احمد ز وجودش به جهان پای گرفت

مهر وی در دل صاحب نظران جای گرفت

هم نبی خوی و علی صولت و زهرا عصمت          حسنی حلم و حسین طلعت و سجّاد آیت

باقری علم و زصادق به صداقت نسبت          کاظمی عفو و رضا خوی و جوادی همّت

پدر عـسـگـری و جـدّ ولی عـصر است

آنکه بر پرچم وی آیت فتح و نصر است

آفـتـاب عـزّت از عـرش جـلال آمد پديد           روز عـيـد شـادمـانى را هـلال آمد پـديد

آفـتابِ فضل، تابـان گشت از كـوهِ شكوه           ظلمت شب هاى هجران را وصال آمد پديد

روز، روزِ شادى و وقت نشاط آمد از آنك           بهـتـرينِ روزهـاى مـاه و سـال آمد پديد

اخـترى گـرديد از بُـرج ولايت جـلوه گر           كز جـمالش آيـتى فـرخـنده فـال آمد پديد

آسـمـان عـلـم را تـابـنـده مـاه آمد عـيـان           گـلـسِتـان شـرع را خُـرّم نهـال آمـد پديد

در سپهر عزّ و شوكت آفـتاب آمد فـراز           بر هُماى دين و دانش پَرّ و بال آمد پديد

دشـمـنان را مـايـۀ درد و الـم شد آشكار           دوستان را دافـع رنـج و مـلال آمد پـديد

اى مسلمان ديده ات روشن كه از لطف خدا           هـادى الامّه، شه احـمـد خصال آمد پديد

عشق و دل را موجبات اتّحـاد آمد عيان           جـان و تن را موجـبات اتّـصال آمد پديد

ركن دين، بحر سخا، غيث كرم، غوث اُمم           نور حق شمس الضحى، فضل الكمال آمد پديد

عالمى فضل و تعالى، قلزمى علم و كمال           بر سرير جـاه و اورنگ جـلال آمد پديد

شوكت و جاه و سعادت را محيط آمد عيان           حكمت و علم و فضيلت را جمال آمد پديد

جلوۀ ديگر به خود بگرفت عالم بهر آنك           بر رخ زيباى خلقت خط و خال آمد پديد

هرچه خواهى از خدا «طايى» بخواه امروز چون           بهر حاجت خواستن نيكو محال آمد پديد

رسیده ماه رجب در سرم هوای مدینه            نـوشـتـه‌اند دوبـاره مـرا گـدای مدیـنـه

گـرفـتـه است بهـانه دلـم بـرای مـدینه            فـدای چـار امـام گـره گـشـای مـدیـنـه

کـبـوتـر دل من تا بـقـیـع گـشـته مسـافـر

سلام مقـصد پنجـم! سلام حـضرت باقـر

نبود این دل ما حـیدری اگر تو نبودی            نبـود روزی ما نوکری اگر تو نبودی

نداشت دین خدا لشکری اگر تو نبودی            نداشت جسم تشیّع سری اگر تو نبودی

بزرگ و کوچک ما زیر دین راه نجاتت

غـلام حـیـدر و زهـرا شدیم با زحـماتت

تویی همان که پیمبر رسانده است سلامت            تویی که درک خلایق نمی‌رسد به مقامت

شبیه زینب کبری حماسه داشت کلامت            شده است منبر روضه حیات بخش ز نامت

همیشه کرده حدیث تو گرم روضۀ ما را

نـتـیجـه‌های تـلاش تـوأیـم و صادقـت آقا

امام پـنجـم عـالـم، امـیـد پـنـج تـنی تو            بزرگ تر ز تـمـام تـصورات مـنی تو

فـدای عزم بلندت، امام بت شکـنی تو            خودت بگو بنویسم حسین یا حسنی تو

تویی که وارث جـمع فـضائـل حسنـیـنی

امــام امــتـی و مــیــوۀ دل حـسـنـیــنــی

همیشه مثل حسن بود عادت تو کرامت            زبانزد است در عالم همیشه جود و عطایت

بزرگواری و دارد فقیر پیش تو حرمت            و در مرام شما نیست دین به غیر محبت

تو و کرم، تو و بخشش، تو و عطای فراوان

همیشه لطف تو آقا شده است شامل مهمان

تویی که حاصل عمرت همه معارف دین است            به زیر پرچمت آقا کسی که سایه نشین است

به دست او رگ خواب همه زمان و زمین است            بقیع بی‌حرمت هم بهشت اهل یقین است

به رغـم خـواستۀ مـنکـران اصل ولایت

حـرم نـداشـتـنـت هم نکرد کم ز مقـامت

تو یادگـار شهـید غـروب حـادثـه‌هایی            تو در تـمامی حـالات، یـاد کـربـبلایی

ز کودکـیت تو دلـتـنگ سیدالـشهـدایی            تـو داغــدار امــامِ مُــرَمِّــلٌ بِـدِمــایـی

چهار سالگی‌ات را نمی‌بری دمی از یاد

رقیه بین خرابه جلوی چشم تو جان داد

شب است و باز، مبارک شبی است؛ ای ساقی            کلید میکده در دست کیست، ای ساقی

فرشته عشق نداند که چیست، ای ساقی            بخواه جام و شرابی به خـاک آدم ریز

به کـام شیعـۀ زین العـباد، زمـزم ریـز

خدا به شهر مدیـنه، دوباره عـزّت داد            به سفـرۀ دل شیعـه، عجیب برکت داد

و نور فاطمه را پنج دفعه، حرکت داد            تمام شـوکـت و عـزّت، نـزول فرموده

امــام بــاقــر امـت، نــزول فــرمــوده

شکست پوزۀ شیطان، فرشته غالب شد            گدای نان شب، اینبار؛ گنج صاحب شد

به خاک خانه سجاد، سجده واجب شد            ملائکه، همه از عـرش؛ سوی سجادند

پیـمبران، هـمه تبـریک گوی سجـادند

ز شاه راه نـبوت، مسیـر و جـادۀ وحی            رسیده کـودک قـرآن، امـام زادۀ وحی

محمد بن عـلـی، پـنجـمین نـوادۀ وحـی            نـبـود روی زمیـن، بـی‌امـام‌ها؛ دیـنـی

بدون باقر و صادق، چه دین و آیینی؟!

خـبـر دهـیـد کـه آمـد تـجــسّـمِ کـوثــر            بگو به شیعه: « فصلّ لِرَبِّکَ وَ أنحَر»

به خصم حضرت حیدر، بگو:«هُوَالاَبتَر»            کــلام آل پـیـمـبـر، کـلام اسـلام اسـت

و «قال باقـر» شیعـه تمام اسلام است

حدیث از لب لعلش، شنیدنی است فقط            روایت از پسر وحی گفتنی است، فقط

درون مدرسه‌اش، درس خواندنی است؛ فقط            از این ذوات مقدس، حصول علم نکوست

درون مکتب باقر، " کلیم" دانشجوست

به لطف حضرت باقر، علوم؛ احیا شد            مـعـارف از کـرم او به قـدر دریـا شد

تشیّع از کمک و دستگـیری‌اش، پا شد            چـقدر مـزرعۀ حـوزه‌هاش، پُـر بـارند

هزار قاضی و بهجت به او بدهکارند

خـدا کـند که من امسال، زائرش باشم            به کـوری سلـفـی ها، مـسافـرش بـاشم

به اعتکـاف حریمش، مجـاورش باشم            بـقــیـع؛ تـربـت بـاقـر، دل پُـری دارد

نه شمعی و نه چراغی، نه زائری دارد

 به یاد کودکی او، بگـو: سلام حسین!            «سلام جدّ غـریبم، سلام، امام حسین!

تو رفتی و چه کشیدند، عمه‌هام، حسین!            سلام زینب و نجـمه، سکـینه و کـلـثوم

سـلام عـمه، سه ساله؛ رقـیـۀ معصوم

با وضو باید از مقامت گفت            خـاتم الأنبـیاء سلامت گـفـت

مـهـربـانـیِ بـی‌حـدی داری!            خُلق و خُوی محـمدی داری

تـا ابـد عــلـم را شـکــافـنـده            دستِ مِهـر خـدای بـخـشنـده

دیـدنت آرزویِ جابـر هاست            شیعه مدیونِ قال باقر هاست

پـنـدهـایت فـراتـر از پـنـدار            معـدن العلم، مخزن الأسرار

واژه‌هـا بـر لبت زلال شـدند            فـاتـح قــلـۀ کــمــال شــدنــد

عـقـل شـد کـودک دبـستـانت            پـای منبـر نـشست حـیـرانت

مشق از کـیـمیایِ عـشق بـده            درس جغـرافـیایِ عـشق بـده

قـلمت کی قـرار می‌گـیـرد!؟            جوهر از ذوالـفـقار می‌گیرد

مانده‌ام چند جبهه می‌جنگی!؟            رهـبـر انـقـلاب فـرهــنـگـی

مکـتـبت اجـتهـاد عـلـمی شد            کـربـلایت جـهـاد عـلـمی شد

"کـربـلا" گفتم و دلت لرزید            مـشک آبـی مقـابـلت لـرزیـد

کربلا خاطرات تلخی داشت            روضه‌های فرات تلخی داشت

آب را رویِ خـیمه‌ها بـستـند            آب را با سـر و صدا بـستـند

تشنگی، از بهار سیرت کرد            گریه‌های رباب پـیـرت کرد

تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است           توشه بر داشته از گریه و زائر شده است

دیرگـاهی است که مانند کبوتر - جبـریل           روی دیـوار بقـیـع تو مجـاور شده است

سیـنـه‌ات مـشرق الانـوار هـزاران سیـنا           موسی معرفت از طور تو ظاهر شده است

از همان روز که شد  "علم الاسما " آغاز           علم، شاگرد تو یا حضرت باقر شده است

کرسی و لوح و قـلم آینۀ کشف و شهـود           مصدر فیضی و حکمت ز تو صادر شده است

قطـره از طیـنـت دریـاست همه می‌دانند           هر که شاگرد تو شد جزو مفاخر شده است

به سلامی که ز لبهای رسول آورده است           مست از جام تماشای تو جابر شده است